Nauka angielskiego...część 1

Moja przygoda z językiem angielskim zaczęła się w V klasie podstawówki. Zaliczałam się  do jednego z pierwszych roczników, którym zamiast obowiązkowego i królującego przez długie dziesięciolecia języka rosyjskiego (przez niektórych zwanego złośliwie radzieckim ;-)) wprowadzono właśnie angielski. Cóż, główną metodą nauczania języków w tamtych czasach była krytykowana i odrzucana dziś metoda audio-wizualna, w której brakowało autentycznych tekstów pochodzących np. z czasopism czy książek. Największą wagę przykładano do gramatyki i teksty znajdujące się w ówczesnych podręcznikach były pisane przede wszystkim po to, by uwidocznić dane zagadnienie gramatyczne.Moim zdaniem miało to swoje plusy i jako dziecko kompletnie nie zwracałam na to uwagi.
Bardzo lubiłam moją pierwszą książkę do nauki angielskiego i chyba żaden podręcznik do nauki języka (później także niemieckiego) nie zyskał już takiej sympatii jak ten. Książka ta to "I learn English" autorstwa pań Michalskiej i Oyrzanowskiej, na której wychowało się podobno nie jedno pokolenie anglistów. Do podręcznika dołączone były na początku płyty winylowe (jak ja tęsknię za takim old schoolem..), a potem kasety magnetofonowe (dziś także już  symbol minionych bezpowrotnie czasów). Ale do roboty:

Oto okładka:

Książka składała się z dwóch części, w obydwu głównymi bohaterami była miła stereotypowa rodzina Johnsonów: tata, mama, syn - Jimmy i córka Betty. Rodzina miała swoją pomoc domową Alice, a także ogrodnika, więc chyba nieźle im się wiodło :-) Ważną część rodziny stanowiły także zwierzątka: pies Jock, kot Tom i odwiedzająca je wiewiórka o wdzięcznym imieniu Hop.

Zawsze śmieszył mnie nauczyciel bez oczu, aż się prosiło, żeby dorysować mu źrenice :-) Jak widać na obrazku wyżej panu ogrodnikowi też ich pożałowano...

Nauka liczebników...

Typowy poranek Betty:

I znowu pan ogrodnik bez oczu :-)

stopniowanie przymiotników, najlepszy jest przykład kotów ;-) A po prawej stronie w dolnym rogu uroczy wierszyk o braciszku.

Coś z dnia jak co dzień:

Część druga była bardziej interesująca, przede wszystkim dlatego, że teksty były trochę dłuższe i bardziej sensowne. Niektóre zdania z czytanek potrafię wyrecytować z pamięci nawet dziś, np. ten wierszyk :-)

Mimo, że rodzina Johnsonów towarzyszyła dzieciom od początku książki, prezentacji postanowiono dokonać dopiero w drugiej części:

Dni tygodnia...biedna mama, zgodnie ze stereotypami wykonuje domowe zadania przez cały tydzień. Nie jest do końca jasne co robi w niedzielę, ale podkreślono, że ojciec i syn mają wtedy wolne, więc pewnie bidulka robi im obiad :-(

Pory roku i miesiące...

Były też święta i sporty zimowe:

Najbardziej w tej książce lubiłam jednak bajki. Jako pierwsza Królewna Śnieżka:

Była też bajka o słoniątku:

I moja ulubiona opowieść o kocie, który chodził własnymi drogami i wstrętnym chłopie, który go wygonił z jaskini  :-)

Lubiłam też słynną opowieść o Lassie:

Niestety książeczka się skończyła, i trzeba było powiedzieć goodbye...

Na końcu zdjęcie mojego asystenta podczas pracy :-)))